Η Ελλάδα είναι μια πολύπαθη δημοκρατία. Σε όλη την διάρκεια του βίου της έζησε πολλά στρατιωτικά κινήματα, συνεχείς απειλές για την δημοκρατία αλλά και περιόδους στις οποίες ήταν μόνο κατ’ επίφαση πολίτευμα δημοκρατικό. Δεν χρειάζεται να υπάρξει διεξοδική ανάλυση για να φανούν οι περιπτώσεις στις οποίες η δημοκρατία κατελύθη ή απειλήθη.
Από την περίοδο του Μεσοπολέμου η χώρα μας έζησε την κατάλυση της Δημοκρατίας με την δικτακτορία του Ιωάννη Μεταξά. Εξορίες, πολιτικές φυλακίσεις, βασανιστήρια, στρατοδικεία ήταν στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Δυστυχώς από το 1936 η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Το 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από όργανα του παρακράτους. Το 1991, στην Πάτρα δολοφονήθηκε ο Νίκος Τεμπονέρας ξανά από όργανα του δεξιού παρακράτους. Το 2013, τα τάγματα εφόδου της δεξιάς χτύπησαν ξανά με την δολοφονία του Παύλου.
Οι πολιτικές δολοφονίες οι οποίες δεν έχουν σταματήσει, καταδεικνύουν το βαθύ πρόβλημα της Δημοκρατίας μας. Η καταδίκη του δολοφόνου είναι αυτονόητη. Δεν είναι όμως επαρκής. Το παρακράτος της δεξιάς δεν έχει σταματήσει ακόμη και σήμερα να αποτελεί την μεγαλύτερη απειλή για τις ελευθερίες μας, διότι η ύπαρξή του δεν τελειώνει. Χτυπά ξανά και ξανά ανθρώπους δημοκρατικούς, ανθρώπους ελεύθερους που εκφράζουν την άποψή τους.
Η Δημοκρατία έχει κατακτηθεί με σκληρούς λαϊκούς αγώνες, με φόρο αίματος και συνεχή πάλη. Τα τάγματα εφόδου, οι ομάδες βίας και οι φασίστες, πάντα θα προσπαθούν να επιβληθούν και να καταλύσουν το πολίτευμα. Η δύναμη, όμως, του λαού είναι ισχυρότερη. Καμιά μορφή βιας δεν θα κάμψει την λαϊκή κυριαρχία.
«Πιστεύομεν εἰς την λαοκρατίαν»
Γεώργιος Παπανδρέου